نوشته های محمد روفرش باف

من زندگی کردن را یاد نگرفتم. شاکر بودن را یاد نگرفتم. دیدن نیمه‌ی پر لیوان را یاد نگرفتم.  هرچند نمی‌دانم این اصطلاح «نیمه‌ی پر لیوان» از کجا آمده. برای کسی که متوجه نعمات باشد قریب به همه‌‌ی لیوان پر است. ب بسم‌الله‌اش می‌شود «منت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیات است و چون بر می آید مفرّح…

در نداریِ سربازی، همین موقع‌ها سال پیش، چقدر خرج این وبلاگ کردم. سال پیش تازه اواخر دی بود که علاوه بر سربازی شغل پاره‌وقت هم گرفتم، پس قبلش که می‌شود همین حالا‌ها پول چندانی در بساط نداشتم و با این حال بخشی از همان نه‌چندان را صرفِ وبلاگ کردم، برای آنکه این شعله‌ی کوچک لرزان، این عشق نوشتن، را نگذارم کامل خاموش شود. بخش زیادی از پول صرفِ همین قالب (template) ای شد که هنوز…

کودک که بودم این سوال در ذهنم بود که چرا شب یلدا را جشن می‌گیریم؟ طولانی‌ترین شب؛ طولانی‌ترین تاریکی. چرا؟ بعدها که بزرگتر شدم فهمیدم که گویا شب یلدا را به خاطر روزهای پیش رو جشن می‌گرفته‌اند. روزهایی که به تدریج طولانی‌تر می‌شوند؛ شبی که به تدریج کوتاه‌تر می‌شود. آیا این ظلمات بلند به روشنی‌هایی طولانی‌تر جای خودشان را خواهند سپرد؟  سر سفره با برادرم شوخی کردم و گفتم «خوبی شب یلدا اینه که باعث…

مطالبی که مدت‌هاست می‌خواسته‌ام بنویسم مدت‌هاست ساکت نشسته‌اند_ زیر تلی از خاکستر روزمرگی و تلاش‌های روزانه. بعضی‌هایشان از جنس الماسند و بعضی از حریر. بعضی‌ صیقل می‌خورند؛ بعضی می‌پوسند.  بخشی از من طالب صمیمیت است و بخشی از آن گریزان. بخشی از من می‌داند که وابستگی به دیگری طبیعت بشر است و بخشی دیگر از آن می‌ترسد و آن را ضعف می‌بیند. هریک از ما در میان این دوگانه‌های زندگی هستیم یا این منم که…

به نام او خسته می‌شوم. خسته شده‌ام. زیاد تلاش می‌کنم اما ثمری نمی‌بینم.  یکی دو ماه پیش بود که اینستاگرامم را باز کرده بودم و نشستم به خواندن پست‌های علی پزشکی. او دکتری تغذیه می‌خواند. از معدود دانشجویان تحصیلات تکمیلی است که او را فردی توانمند و دغدغه‌مند می‌دانم. پاراگراف اول یکی از پست‌هایش این‌چنین بود: #بامبو درخت عجیبی است. وقتی بذر آن کاشته می‌شود، در طول چهار پنج سال اول چیزی از خاک بیرون نمی‌آید.…