-
به نام پروردگار وقتی در ظهر آخرین روز تیر ماه ۱۳۹۹ دوستِ پرستارم، مجتبی، بعد از اینکه من از شیفت خسته و کوفته برگشته بودم وارد اتاق شد و گفت: «برات یک خبری دارم» و پشت‌بندش گفت: «برات یک سرباز جانشین اومده» از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجیدم. آمدن سرباز جانشین به این معنا بود که من دیگر لازم نبود در اراک بمانم و می‌توانستم بقیه خدمتم را در اصفهان بگذرانم. اصلاً باور این خبر…
-
حضیض جایی است که در آن اسباب را به فراموشی می‌سپاری جایی است که تفاله‌ی هرچه کتب روان‌شناسی و روان‌درمانگری و فلسفه و خودیاری است را بر زمین تف می‌کنی جایی است که چه شاهنامه و بوستان و گلستان و نمایش‌نامه‌های شکسپیر و داستان‌های داستایوفسکی را خوانده باشی و بر آن‌ها مسلط باشی و چه نخوانده باشی احساس خامی می‌کنی؛ جایی است که حتی اگر کتب عقیدتی را به قصد یادگیری و نه «شدن» خوانده…
-
به نام ایزد یکتا دو سال پیش در یادداشت‌های شخصی موبایلم مطلبی یادداشت کردم و آن را در هیچ‌جا به صورت عمومی در دسترس نگذاشتم تا اینکه سه چهار ماه پیش به صورت اتفاقی آن یادداشت را دیدم و دوستش داشتم و در وضعیت واتس اپ به اشتراک گذاشتم. با خود گفتم این یادداشت را در اینجا هم به یادگار بگذارم: می‌گردی و می‌چرخی و می‌دوی و بی‌قراری تا به لحظه‌ای رسی که ساکن شوی؛…
-
دوستش داشتیم. او مردی بود با اخلاقی خاص؛ با کلامی دل‌نشین؛ با دانشی عمیق در حیطه‌ای خاص، یعنی فوتبال. دوستش داشتیم، چرا که خوب بود و علاوه بر خوب بودن، خودش بود. او از معدود آدم‌هایی بود که من را به تماشای تلویزیون ترغیب می‌کرد. از همان روزی که برای سفر در زمستان ۹۲ به قشم رفتیم و به طور اتفاقی برنامه‌ی «آن سوی نیمکت» را در اواخر یک روز پنج‌شنبه دیدیم، تا مدت‌ها دیدن…
-
به نام او در چند ماه اخیر به نکته‌ی جدیدی در مورد نوشتن رسیدم که قبلاً، مثلاً در سال پیش و در همین موقع، متوجهش نبودم: مطالعه‌ی کافی شرط لازم برای خوب نوشتن هست، اما شرط کافی نیست. این مسئله به خودی خود واضح است، اما کمال‌گرایانی نظیر من متوجه این نکته نیستند که برای خوب نوشتن پیش و بیش از هر چیز لازم است که بیشتر بنویسیم. در چند ماه اخیر کمتر نوشتم و…
