نوشته های محمد روفرش باف

در یکی از قسمت‌های کارتون باب اسفنجی، پاتریک از باب اسفنجی می‌پرسد که «چه کار کنیم؟» باب اسفنجی در جواب می‌گوید: «هیچی». بعد تصویر پاتریک را نشان می‌دهد در حالی که دارد خفه می‌شود و باب اسفنجی که صدای فریادش دارد می‌آید «نه پاتریک. نفس بکش! نفس بکش!» از نظر پاتریک کاری نکردن یعنی اینکه حتی نفس هم نکشیم و این تصور داشت کار دست خودش و داغ بر دل باب اسفتجی می‌گذاشت. هروقت به…

ساعات آخر کار امروزم در داروخانه بود. با یکی از همکارانم در مورد همین قضیه که از آن می‌ترسم و در یکی دیگر از شب‌نوشت‌ها از آن سخن گفتم حرف زدم: اینکه می‌ترسم ازدواج کنم و همان برایم پیش بیاید که برای دوستم پیش آمد؛ اینکه تمام علایق قبلی و ادامه تحصیل و … را کنار گذاشت و همه‌چیز را قربانی ازدواجش کرد. حالا اگر بخواهی دو یا سه سال یک بار (به معنای واقعی…

آیا زمان ارزشمندترین سرمایه‌ی همه‌ی ما نیست؟ چه کنم که هرچه می‌کنم این نقد را از دست می‌دهم؟ با محسن حرف زدم. می‌گفت اینکه زمان می‌گذرد بد نیست. تو چیزهایی به دست می‌آوری. تو آدم سابق نیستی؛ تغییری می‌کنی؛ پیش می‌روی. به ازای تغییراتت هزینه هم می‌دهی که همان زمان است.  اما باز با این حال، آیا من طلای زمان را با نقره‌ی تغییر خودم و زیاد شدن دانشم و … دارم عوض می‌کنم؟ مگر…

دو سال پیش در چنین شبی آخرین دوره‌ی فامیلی ما برگزار شد؛ در خانه‌ی قدیمی زوجی سالمند و بسیار مهربان. آن شب شوهرخاله‌ام از سردار سلیمانی حرف می‌زد و توصیه کرد فیلم مصاحبه با او را ببینم. فردایش هنگام بیدار شدن خبر شهادت او به ما رسید. چقدر غمگین بودم. چقدر زیاد. دو سال از آن شب گذشته. آنچه بعد از آن شب در پیش بود یکی از یکی تراژیک‌تر بود. دیگر همه‌مان در جریانیم…

من در میانه‌ی راهم. در وسط بیابان تردید. گذر عمر همچون خورشیدی بالای سرم می‌تابد. و می‌تابد و من عرق می‌ریزم و مستهلک می‌شوم.  من نمی‌خواهم از دست دهم. این را قبلاٌ هم گفته بودم. می‌ترسم از از دست دادن. باید بپذیرم. باید بپذیرم که هیچ به دست‌ آوردنی بدون از دست رفتن میسر نیست. در هر قطره‌ی اشک شوق رسیدن به چیزی، قطره‌ی اندوه از دست دادن چیزی دیگر مستتر است. باید از دست…