نوشته های محمد روفرش باف

عکس: خیابان قائم مقام فراهانی، اراک، ۲۵ خرداد ۱۳۹۹. گاهی همان متفاوتی که نظرها را به سمت خود جلب می‌کند، همانی است که خریداری ندارد. یکی معلق می‌زند. یکی چه چه می‌زند. یکی تانگو می‌رقصد. یکی از خرس نمی‌ترسد. یکی کله‌اش را به دیوار می‌کوبد و دردش نمی‌آید. یکی روی دست خودش می‌کوبد و از طریق ارتباطات ماوراءالطبیعه دستِ یکی از داوران مسابقه درد می‌آید. یکی سیخ در زبانش می‌کند. دیگری زبانش را کباب می‌کند.…

حکایت زندگی ما حکایت زندگی آدم برفی‌ای است که همیشه از زندگی ناراضی است. آدم برفی ناراضی، رضایتش را در داشتن لباس‌های بیشتر جستجو می‌کند، و لباس همان چیزی که سریع‌تر آبش می‌کند. ما در طول زندگی می‌دویم؛ برای پول بیشتر، برای خانه‌ای بزرگتر، برای شغلی بهتر، برای موقعیتِ اجتماعی رشک‌برانگیزتر. جان می‌کنیم تا لباس‌ها را بیابیم و تن کنیم. آن موقع است که می‌فهمیم برایمان تنی باقی نمانده که لباسی بر آن بپوشانیم. شاید…

دنیا مثل سرسره‌ای بی‌لبه است؛ سرسره‌ای که انتهایش برایمان مشخص نیست. تا وقتی در آن هستیم مستِ لذت‌ها، غرق در پیچ و تاب‌ها، و گاهی شاکی از بالا و پایین‌‌ شدن‌هایش هستیم، اما ناگهان سرسره به انتها می‌رسد. از سرسره به بیرون پرت می‌شویم به جایی که بازی تمام می‌شود و زندگی آغاز. پ.ن. پیش‌نویس متن را در سال ۹۶ نوشته بودم ولی در اینجا منتشر نکردم. پیش‌نویس را بر اساس خوابی که در تابستان…