نوشته های محمد روفرش باف

هو الباقی سال‌های زیادی است که از آسمانی شدنت می‌گذرد و من نمی‌دانم که چرا امشب بعد از مدت‌ها به یادت افتادم. شاید تو از آن بالا، در آنجا که منکرین دنیای دیگر از روی عناد و ظن به سخره‌اش می‌گیرند تا هرچه دوست دارند انجام دهند، داری به من زمینیِ تا گردن در روزمرگی فرو رفته می‌خندی و این دستِ نامرئی توست که زیر چانه‌ام را گرفته که یک امشب را حداقل به آسمان…

بسم الله الرحمن الرحیم اتفاقی مبارک افتاده و اکنون احساس آزادی بیشتری در نوشتن در اینجا دارم. با این حال، احتمال دارد کمتر اینجا بنویسم. هرچند برنامه‌ام اصلاً قطعی نیست. از همان روز اول وبلاگ‌نویسی در این وبلاگ جدید، برنامه‌ای در کار نبود و الان هم همینطور است.   فعلاً نوشتن در حیطه‌ی تخصصی خودم و محدود کردن انتشار افکارم به محیطی کوچک و جمع و جور به من احساس بهتری داده است. احتمالاً در اینجا…

بسم الله الرحمن الرحیم آمدم تا در کالبد بی‌جان اینجا، روح تازه‌ای بدمم. خودم را دور می‌بینم. دور دور از فضایی که چند سال در وبلاگ تجربه کردم.  درگیر اضطراب عجیبی بودم و هستم. اضطرابی که در صورتم خودش را نشان داده. علائمی چون تپش قلب جای خود را به علائمی چون تشدید درماتیت سبوریک دادند.  به این فکر می‌کنم که دیگر زیاد فرقی نمی‌کند که کجای دنیا باشم. انگار درک گذرا بودن دنیا و…