نوشته های محمد روفرش باف

به نام خدا نوشتم «اگر به پدرانمان نامه می‌نوشتم»، چون قصد ندارم به پدرانمان نامه بنویسم. نامه نوشتن، حس ادبی می‌خواهد. شوری می‌خواهد که فعلاً در درونم نیست.  دیده بودم که عده‌ای می‌نویسند به پدرانشان که چرا انقلاب کردید و ما را به این روز انداختید وگرنه ایران بهشت بود و شاه مرد نازنینی بود که دوستمان داشت و برایمان همه چیز فراهم کرده بود و بعد شما آخوندها را آوردید و ما فقیر شدیم…

به نام حضرت دوست خواننده‌ی عزیز. شما به وبلاگ محمد آمدی.  وبلاگ محمد وبلاگی سکولار نیست.  محمد برای سکولاریسم و لیبرالیسم و انواع ایسم‌هایی که دوستانش و اطرافیانش سال‌ها در موردشان برایش روضه می‌خوانند هیچ اهمیتی قائل نیست.  هم‌چنین، محمد برای اکثر روشن‌فکران غرب‌زده‌ی ایرانی که می‌خواهی برایش از آنها نقل قول کنی تره خرد نمی‌کند، چه برسد به یکی از نوچه‌های این افراد که بخواهد برایش قلم‌فرسایی کند.  علاقه‌ی محمد بیشتر به پیامبران الهی…

به نام خدا هر نوع صبری خوب نیست و تمییز اینکه چه موقع صبر خوب است و چه موقع نه، شاید چندان راحت نباشد. بروم سراغ اینکه این حرف چرا به ذهنم رسید: تصمیم گرفتم به دوستی با یکی از دوستان نه چندان صمیمی سابق، یا به بیان دیگر یکی از هم‌کلاسی‌های سابقم را، خاتمه دهم.  قضیه این بود که ایشان از سال پیش، ماه‌ها، در نیش و کنایه زدن و تحقیر کردن من کم…