نوشته های محمد روفرش باف

به نام او دوباره رخ داد: رسیدن به وقت گذشتن. بیش از دو سال پیش از «رسیدن به وقت گذشتن» گفته بودم. یکی دو هفته قبل از شروع سربازی‌ام در اراک. پس از برگشتن به اصفهان و گرفتن عکس از طبیعت تر و تازه‌ی اطراف خوانسار و تخصیص آن عکس برای آن پست.  و چرا آن پست را آن موقع نوشته بودم؟ به خاطرم نمی‌آید. مگر من به یکی از چیزهایی که دوست داشتم رسیده…

به نام خدا بعضی از افکار این چند وقتم را به ترتیب زمانی (از کهنه به نو) می‌نویسم: بعد از پنج سال به جزیره‌ی کیش رفتم. این بار، دیدن جزیره برایم لذت چندانی نداشت. همان یک ذره لذتی هم که بود از آفرینش خداوند بود: دریا و ساحل.  برج‌ها و مجتمع‌ها و مراکز تفریحی و چیزهای دیگر، برایم مضحک به نظر رسیدند، نه جذاب. به خصوص در اطراف ساحل مرجان تعدادی برج ساخته بودند که…

امشب پتوی برادرم پرهام گم شد و هرچه گشتیم پیدا نشد. پرهام معتقد است که آدم فضایی‌ها پتویش را دزدیده‌اند، اما من نظر دیگری دارم: وقت رفتن فرا رسیده بود. بالاخره هر پتویی به سنی می‌رسد که تصمیم می‌گیرد خانه را ترک کند. پتوی ما هم مستثنا نیست. الان پتو احتمالا در هواپیما نشسته و دارد به لندن می‌رود. شاید عجیب باشد، اما با داشتن یک پاسپورت چنین امری ممکن، بلکه آسان، است. شاید از…