به نام او
آغاز قرن است. هرچند، همه‌چیز که قراردادی است. برای ما آغاز قرن است و برای ملل دیگر نیست. با این حال، یک قراردادی چیزی بینمان باشد بهتر از هیچ است. قراردادی که بر اساسش خاطره‌بازی کنیم. یا قراردادی که بر اساس تاریخش ذوق کنیم. مثل امروز که می‌شود ۱/۱/۱.
ایران قرن عجیبی را سپری کرد. سه حکومت بر خود دید: قاجار، پهلوی و جمهوری اسلامی. از نیرنگ‌ها و خیانت‌ها آسیب بسیار دید. با این حال، هنوز نفس دارد.
قرن دیگر هم دوباره تاریخ ۱/۱/۱ می‌شود. شاید آن موقع هم ذوق کنند. شاید هم نه. فقط یک چیز را می‌توان تا حد زیادی مطمئن بود: اینکه نه من در آن موقع زنده هستم و نه شمایی که می‌خوانی.
این نوشته‌ی بی‌محتوا را هم گذاشتم اینجا تا دل‌خوش‌کنک باشد. تا روزی برای دیگری تعریف کنم که در ۱/۱/۱ یک پست بی‌معنی در وبلاگم نوشتم.
سال و قرن خوبی را در پیش داشته باشید.
