نوشته های محمد روفرش باف

به نام خدا هفت سال پیش، روز ۶ شهریور وبلاگ‌نویسی را از سر گرفتم. هر سال، همان حوالی ۶ شهریور پستی می‌گذاشتم به مناسبت سالگرد شروع وبلاگ‌نویسی مستمر. امسال اما در حالی چنین پستی می‌نویسم که وقت و انگیزه پست گذاشتن مستمر را نداشته‌ام. یکی دو سال پیش، یکی از وبلاگ‌نویسانی که گهگاه اینجا را می‌خواند توصیه کرد که وبلاگ‌نویسی را با هدف توسعه‌ی فردی و کسب و کار و اینها بنویس. راستش نه آن…

بسم رب الحسین اخیراً فرصت نکرده‌ام به وبلاگ‌نویسی بپردازم. حتی نوشتن در حیطه‌ی کاری خودم را هم مدتی است تعطیل کرده‌ام. حجم کاری آزمایشگاه طوری است که عمدتاً به کار کردن و خوابیدن می‌رسم. در این ماه‌ها بارها پیش آمد که روزی بیش از دوازده ساعت کار کنم. گهگاه حتی حوصله‌ی گرم کردن غذایی که قبلاً پخته‌ام را هم پیدا نمی‌کنم و برای شام خودم را با چیزی شبیه نودل آماده که فقط آب جوش…

بسم رب الشهداء  سیر پیش رفتن وقایع تند است و من در نوشتن کند.  دیگر فرصت نمی‌کنم چندان به وبلاگ سر بزنم و بنویسم.  امشب به بهانه‌ی عروج رئیس جمهور و آقای عبداللهیان صفحه وبلاگ را باز کردم.  با آنکه به آقای رئیسی رای نداده بودم، او را دوست داشتم و دوست دارم. از آقای عبداللهیان هم خوشم می‌آمد. الحمدلله ذهن من در غل و زنجیر تفکراتی نظیر اینکه باید رئیس جمهور یا وزیر امور…