نوشته های محمد روفرش باف

بسم الله الرّحمن الرّحیم در بیرون اتفاقات زیادی افتاده. در همین ایامی که من ننوشتم، آنقدر حوادث بسیار بر جهان رفته که برای شرحش کتاب‌ها می‌توان نوشت. همین فروردین را می‌گویم. چه کسی فکر می‌کرد با هدف قرار گرفتن کنسولگری‌مان، پاسخ ایران چنین باشد؟ بگذار آنها که در دلشان غرض است مسخره کنند و حمله ایران را بی‌ثمر بدانند. آنها که قرار بود بفهمند فهمیده‌اند که صبح تازه‌ای در حال طلوع است. صبحی که امیدوارم…

به نام خدا اگر در تهران بودم، امسال در انتخابات مجلس قطعاً رای می‌دادم و به امیرحسین ثابتی رای می‌دادم. بیش از یک سال است که مواضعش را دنبال می‌کنم و به نظرم باید امثال او را در مجلس داشته باشیم. اگرچه او از نسل اول انقلاب نیست، اما یاد نسل اولی که ما تنها از ویدئوها و صوت‌ها می‌شناسیمشان را در خاطر زنده می‌کند.  برای رای دادن، معیار خروجم (exclusion criteria) ام اخلاق است.…

بسم الله الرحمن الرحیم از اینکه دیگر وبلاگ‌نویسی را یکی از راه‌های آرام و قرار گرفتنم نمی‌بینم ناراحتم. جنس دغدغه‌هایم طوری نیست که بتوانم بسیاری از آنها را در راحت در اینجا مطرح کنم. مسئله‌ی بزرگ‌تر این است که این دغدغه‌ها را در بیرون از فضای مجازی هم نمی‌توانم به راحتی مطرح کنم. مگر نه این است که حتی نزدیک‌ترین آشنایانم من را به عقب‌ماندگی محکوم می‌کردند و می‌کنند. مگر نه این بود که عده‌ای…