نوشته های محمد روفرش باف

برای تو می‌نویسم محمد. برای تو که دیگر آدم سابق نیستی.  اکنون برای تو می‌نویسم، اما می‌دانم که چند ماه بعد ممکن است دوباره به نامه‌ام سر بزنی.  یادت می‌آید که وقتی از اراک به اصفهان برمی‌گشتی چه رویاهایی در سر داشتی؟ یادت هست که در اراک که بودی_ اراکی که با وجود هر بدیش تو را با چهار تا آدم درست و حسابی آشنا و همکار کرد_ مدام فکر و ذکرت این بود که…

روی سکوی سفت داروخانه نشسته است. نگاهش به روبرو خیره شده است. مادرش کنار ما می‌آید. از من در مورد آمپولی می‌پرسد که در آخر دیالیز می‌زنند تا لخته خون ایجاد نشود. اسم آمپول را می‌گوید. برایم ناآشنا است. اسمش را از دختر می‌پرسم. دختر جوان نام آمپولی که مادرش گفته را تکرار می‌کند؛ از همانجا، از روی سکو، به ملایمت. مادرش می‌گوید «چشم‌هایش نمی‌بیند». دختر سر جایش است. مادرش می‌گوید «ونوفر را یا در…