نوشته های محمد روفرش باف

به نام او و باز هم می‌نویسی. روزهاست که داری می‌نویسی. از خودت. از ترس‌هایت. از نومیدی‌هایت. برای خودت می‌نویسی و نه در اینجا. و اگر به تو بگویند که «اگر دو چیز را رها کنی به رویاهایت می‌رسی و آن دو چیز ترس و نومیدی‌هایت هستند» به راحتی باور می‌کنی. اما رها کردنشان آنقدرها راحت نیست. ترس و نومیدی شبیه مارهای روی دوش ضحاک‌اند. مارهای روی دوش ضحاک از مغز جوانان تغذیه می‌کردند و…

به نام او چند روز پیش داشتم به آمار وبلاگ نگاهی می‌انداختم. دیدم تعدادی ورودی از سایت معلمم آقای شعبانعلی داشته‌ام. تعجب کردم. علت این بود که من به هیچ‌یک از مطالب سایت شخصی ایشان لینک نداده بودم که از طریق صفحه‌ی ایشان بازدیدی بگیرم. بعد دیدم که ایشان لطف کرده‌اند و لینک وبلاگم را به بخش «دوستان متممی من» اضافه کرده‌اند.  حقیقتش ابتدا کمی معذب شدم، چون با خود گفتم که من اینجا آنچنان…

هو الرزاق إِنَّمَا مَثَلُ الْحَیَاهِ الدُّنْیَا کَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا یَأْکُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّیَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَیْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَیْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِیدًا کَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ۚ کَذَٰلِکَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ (۲۴) وَاللَّهُ یَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ (۲۵) محقّقا در مثل، زندگانی دنیا به آبی ماند که از آسمانها فرو فرستادیم تا به آن…