به نام خدا
چند روز پیش خبری خواندم که ظاهراً قرار است برنامه‌های فعلی من برای زندگی را کلاً عوض کند. بخشی از متن خبر* این‌چنین است:
سردار تقی مهری، رئیس سازمان وظیفه عمومی ناجا گفت: کلیه مشمولان فارغ التحصیل گروه پزشکی و پیراپزشکی که در مهلت معرفی یکساله قرار دارند، می‌بایست تا پایان فروردین ماه سال جاری برای اعزام به خدمت اقدام کنند.
وی ادامه داد: این مشمولان می‌بایست تا پایان فروردین ماه با مراجعه به یکی از دفاتر خدمات الکترونیک انتظامی (پلیس+۱۰) نسبت به معرفی و ثبت درخواست اعزام به خدمت اقدام کنند تا در اول اردیبهشت ماه بدون سپری کردن دوره آموزش در بدو خدمت در مراکز درمانی بکارگیری شوند.
این مقام مسئول خاطرنشان کرد: فراخوان و اعزام به خدمت این مشمولان قطعی بوده و در صورت عدم معرفی و اعزام در موعد مقرر به عنوان مشمول غایب شناخته می‌شوند.
سربازی رفتن فعلاً یکی از اهداف من نبود. حداقل سربازی عادی رفتن جزء یکی از اهداف من نبود، اما به نظر می‌آید که چاره‌ای نداشته باشم و دو هفته دیگر باید سربازی را شروع کنم. ظرف این چند روز، یعنی از اول فروردین تا ۱۳ فروردین، همه چیز عوض شد و الان باید به جای آماده شدن برای شروع تحصیل در مقطع PhD در یکی از کشورهای اروپا به شروع سربازی و دو سال شیفت‌های طولانی دادن در داروخانه فکر کنم. کمی ذهنم به هم ریخته. شاید حکمتی در این عوض شدن ناگهانی برنامه‌ام وجود داشته باشد. چاره‌ای جز صبر کردن و توکل بر خدا و خوشبین بودن ندارم. حداقل باید سعی کنم اگر خوشبین هم نیستم، بدبین نباشم.
حرف اصلی که می‌خواستم بزنم این است: با توجه به اینکه اصلاً نه می‌دانم قرار است کجا خدمت کنم، نه می‌دانم شرایط قرار است چگونه باشد و نه می‌دانم چقدر وقت آزاد خواهم داشت، تصمیم گرفتم با توجه به فرجه‌ی زمانی اندکی که دارم تعدادی از پست‌هایی که قرار بود در اینجا بنویسم و نوشتن یا انتشارشان را ماه ها یا حتی یکی دو سال به تاخیر انداختم در چند روز آینده ان‌شاءالله منتشر کنم.
پ.ن. *متن خبر را از اینجا بخوانید.
