اوایل سال ۱۳۹۳ بود که صحبت های عجیب و غریبی می شنیدم مبنی بر آنکه یکی از معلم های خوب مدرسه ی راهنمایی ما که خیلی مسن هم نبود فوت کرده است. خیلی این حرف ها را جدی نگرفتم. بارها شده بود که چنین شایعه هایی در مورد معلم ها یا دیگر اطرافیانم شنیده بودم. چند روزی گذشت تا اینکه پیامکی از یکی از دوستان دریافت کردم که در آن نوشته شده بود “جهت شادی روح معلم دلسوز، استاد موسویان (۱)، همه لطفاً با تامل سوره ی ملک را بخوانید و به ایشان تقدیم کنید”. در ماشین نشسته بودم و با خانواده جایی می رفتیم که این پیغام به دستم رسید و فهمیدم که خیر، قضیه جدی بوده است. حس غمی که از این دریافت این خبر به من منتقل شد قابل وصف نیست. هنوز هم هرگاه به این فکر می کنم که ایشان دیگر در بین ما نیست ناراحت می شوم.
یادم می آید معلمی یک بار سر کلاس یک بیت شعر خواند:
“صفایی ندارد ارسطو شدن خوشا پر کشیدن پرستو شدن”
الان که می اندیشم می بینم که این بیت کاملاً گزاف نیست. از یک سو مصرع دومش، پرستو شدن و پر کشیدن، خوش است. اما از سوی دیگر با خود می گویم: “اگر از پیش پرستو شده باشی، ارسطو شدنت هم برای خود صفایی دارد و تو را در بهتر پریدن یاری می کند.”
از حس خود بگذرم. خیلی از ما ایرانی ها در مورد خود می گوییم:”ما ایرونیا مرده پرستیم. تا یکی نمرده اصلاً حرفی ازش نمی زنیم، ولی وقتی مُرد کلی براش غش و ضعف می رویم و از او به نیکی یاد می کنیم، براش یادبود می گیریم و …”. تصمیم گرفتم از حس خودم نسبت به ایشان تا حد ممکن چشم پوشی کنم و در عوض برخی مطالب آموزنده ای که ایشان برای ما می گفت را با شما به اشتراک بگذارم. شاید با خود بیندیشید که مگر می شود یک معلم علوم راهنمایی به دانش آموزانش مطالبی بیاموزد که برای همیشه به دردشان بخورد؟ و من جواب این اندیشه را می دهم که “بله، می شود. اگرچه بسیاری از معلم ها و اساتید دانشگاه مطالبی را به ما می آموزند که با پایان سال یا ترم تحصیلی دیگر به هیچ دردمان نمی خورد، و همان مدتی هم که به دردمان می خورد تنها برای گرفتن نمره ی بالاتر است، اما می شود. حداقل برای من شد. من سرِ کلاس یک معلم راهنمایی درس هایی آموختم که سرِ کلاس هیچ یک از اساتید دانشگاه، حتی بهترین آنها، نتوانستم بیاموزم.
ان شاءالله در چند هفته آتی بعضی از پست های وبلاگ را به آموزه های ایشان اختصاص می دهم. بحث جامع و مفصل در مورد صحبت های ایشان نیاز به این دارد که بنده برای مدتی مطالعه ی گسترده ای انجام دهم و این کار یعنی صرف زمان و انرژی زیاد. اما به لطف خدا تلاش خواهم کرد که این مطالب را به بهترین شکل ممکن نشر بدهم. باشد که این کار بنده موجب شادی روح بیشتر ایشان شود.
پ.ن. توضیحات بیشتر:
۱- نام کامل استاد مرحوم بنده، حاج سید حمید موسویان بود. ایشان در مدارس راهنمایی امام محمد باقر (ع)، امام صادق (ع) و اژه ای دو (برخی از مدارس مطرح اصفهان) تدریس می کرده اند. طبق آنچه به خاطر دارم در سال تحصیلی ۱۳۸۴-۱۳۸۵ و ۱۳۸۶-۱۳۸۷، در مقاطع اول و سوم راهنمایی و در مدرسه ی امام محمد باقر (ع) شاگرد ایشان بوده ام.
۲- عکس از از اینجا برداشتم.
