نوشته های محمد روفرش باف

به نام خدا گفتم بعد از مدتی دوباره وبلاگ بنویسم. در مورد چه؟ یاد ۶ سال پیش افتادم. گفتم پست‌های بهمن ۹۶ را چک کنم. یکی‌شان را دیدم: پشت پا زدن به بخت یا انتظار برای موقعیتی بهتر. نوشته بودم: دیگر فقط دو گزینه پیش رویم است: ادامه ی تحصیل در خارج کشور (و ان شاءالله دانشگاهی خوب) یا گذراندن دوره ی سربازی و طرح (که آخرش می ترسم همین دو سال کل انگیزه ام…

بسم رب الشهداء دیروز از معدود روزهایی بود که روی خواندن مقاله متمرکز بودم. نشسته بودم در دپارتمان. اپلیکیشن forest ام هم در حال کار بود. به استراحت رسیدم. دقیقه‌ای سراغ واتس‌اپ رفتم. متوجه شدم که عده‌ی زیادی از هم‌وطنان_ هم‌وطنانی که می‌توانستم با آنها همدل باشم_ به شهادت رسیده‌اند. آن تمرکز رفت و غمی بر دلم نشست که نمی‌دانم با آن چه کنم. خداوند به خانواده‌هایشان صبر بدهد و روحشان را هم‌جوار ائمه علیهم…

بسم رب الشهدا چهار سال پیش، در چنین دقایقی سردار حاج قاسم سلیمانی به شهادت رسید.  و نگویم به شهادت رسید. به شهادت رساندندش. امروز بخشی از کسانی در برابر مردم فلسطین ایستاده‌اند یا صحبت از آن می‌کنند که باید نوکر ایالات متحده بود و الی‌الابد نوکرش باقی ماند که ادبیات passive را بر ادبیات active رجحان می‌دهند. نهایت فریاد حق‌طلبی‌شان «آه. لعنت به جنگ!» است. همانطور که گفتم، دیگر برای آنها نه حرفی خواهم…