نوشته های محمد روفرش باف

زنگ علوم بود. فکر می‎کنم یکی از روزهای ابتدایی و پاییزی سالِ تحصیلی اول راهنمایی را می‎گذراندیم. معلم ما، آقای موسویان، با جعبه‌‎ای مکعبی‎ شکل در دست وارد کلاس شد. از پنج شش نفر از دانش‌‎آموزان خواست که داوطلبانه از جایشان بلند شوند، جلوی تخته‎‌سیاه بیایند و در یک بازی شرکت کنند. من یکی از آن‎ها بودم؛ حمیدرضا دوازده‌‎امامی هم یکی دیگر از آن‎ها بود؛ چند نفر دیگر هم بودند که خیلی واضح به یاد نمی‎‌آورم…

«شاید ریشه‎‌ی بسیاری از مشکلاتت، بسیاری از سردرگمی‌‎ها و بلاتکلیفی‎‌هایت این باشد که هنوز خود را نشناخته‌‎ای.» این را یکی از دوستانم به من گفت وقتی که دید من آرام و قرار ندارم، مضطربم و خسته‌‎ام. شاید درست می‎‌گوید. من می‎‌دانم دوست ندارم شبانه ‎روز در داروخانه کار کنم بدون آنکه بدانم این پول را برای چه هدفی می‎‌خواهم و بدون آنکه بدانم اصلاً برای چه باید کاری را که زیاد دوست ندارم انجام دهم.…

به نام خدا. قصد دارم به یاری خدا مطالبی ذیل دسته‎‌ی «پژوهش و زندگی» منتشر کنم. اصلِ محتوای این مطالب را از کلاس‎‌های روش تحقیق دکتر یوسف قیصری، عضو هیئت علمی گروه ژنتیک دانشکده پزشکی اصفهان، تشکیل می‎ دهد، اما نظر خودم را هم به این محتوا اضافه خواهم کرد. در این مطالب بیشتر روی نکات حاشیه‌‎ای ولی جذاب و آموزنده‌‎ای که سر کلاس یاد گرفته و می‌گیرم تاکید دارم تا محتوای درسی که آقای…