شب نوشت (۶۶)

به نام پروردگار

از شگفتی‌های دنیای مدرن این است که تصاویر ضبط شده‌ی وقایع در نقاط مختلف دنیا من جمله ایران را می‌توانم ببینم، ولی ممکن است نتوانم کلیت ماجرا را درک کنم که دارد چه اتفاقی می‌افتد. عجیب نیست؟ 

خیلی جالب است: دو جبهه در مقابل هم قرار دارند که هر یک خود را حق و دیگری را باطل می‌بینند و اینطور هم نیست که شکی به درستی تفکرات و نگاه خود داشته باشند. 

دیشب فیلم «ادوارد دست‌قیچی» را دیدم. فیلم بسیار عجیبی بود. بسیار عجیب و البته از نظر من تلخ. با دنیای اسرارآمیز تیم برتون تا حدی آشنا بودم. عروس مرده‌اش را هم حداقل بخش‌هاییش را دیده بودم. یا مثلاً کتاب «مرگ غم‌انگیز پسر صدفی» اش را خوانده بودم. اما این اثر ذهنم را از دیشب درگیر کرد. چقدر دنیای یک نفر می‌تواند فانتزی باشد. 

اگر کسی از من بپرسد «آیا دوست داری مثل تیم برتون خلاق باشی؟» جوابم مثبت است. اما اگر بپرسند «آیا دوست داری شبیه او نقاشی کنی؟» جوابم نه است. در مورد کودکی و نوجوانی برتون تحقیق نکرده‌ام، ولی یقیناً سبک زندگی خیلی متفاوتی نسبت به من داشته و محیط زندگی‌اش خیلی با من فرق داشته که در کودکی ایده‌ی ادوارد دست قیچی به ذهنش رسیده است. من بر اساس محیط زندگی و تجاربم ایده‌هایی مثل برتون به ذهنم نمی‌رسد. ضمن اینکه شاید آنچه به ذهن من می‌رسد بیشتر local باشد تا global که برای همه‌ی دنیا جذابیت داشته باشد. این از نظر ایده‌پردازی. از نظر نقاشی مسلماً من فعلاً عددی نیستم و باید تمرین کنم، که متاسفانه نمی‌کنم!

چیز دیگری که در مورد برتون به ذهنم رسید این است: در پشت کارهای او، یک تلخی و افسردگی می‌بینم. نمی‌دانم برای بقیه هم همینطور هست یا نه. 

برگردم به پاراگراف اولم: احساس اشباع‌شدگی از اخبار و اقوال می‌کنم. نمی‌دانم اگر این وضع ادامه پیدا کند چطور فکر خواهم کرد و چه خواهم کرد. 

پیش‌نویس یک پست در مورد تاریخ را ماه‌ها پیش آماده کرده بودم و هنوز فرصتش را نیافته‌ام و حالش نبوده که تکمیلش کنم. فکر کنم خواندن بخشی از تاریخ از زبان من برای دوستانم جذاب باشد. 

امروز به این فکر کردم که نقاشی‌هایم و داستان‌هایم را در همین وبلاگ بگذارم یا نه. به اینستاگرام که فعلاً فکر نمی‌کنم. اما اینکه کجا نقاشی‌ها و داستان‌هایم را بگنجانم را نمی‌دانم. 

احتمال می‌دهم برای دوستانی که چند سال وبلاگ من را خوانده‌اند نقاشی‌های کودکانه‌ام چندان جذاب نباشد و برای همین شک دارم که نقاشی‌ها را همین‌جا بگذارم یا در یک وبلاگ مجزا یا زیرمجموعه‌ای از همین وبلاگ.