با دوستم سپهر حرف میزدم و در موردی با او مشورت میکردم.
از خودم شکوه کردم که در بسیاری از مواقع از ایجاد ارتباط با بقیه واهمه دارم و گوشهگیر و درونگرا هستم.
جملهای جالب به من گفت که آن را در عنوان مطلب آوردم: “عارضه درونگرایی عاقبتاندیشی است.”
از او در مورد معنی حرفش پرسیدم. به من گفت “درونگرا بودن هم سود دارد و هم زیان. یکی از سودهای آن این است که نتایج تفکرات، احساسات، و …ات برای خودت تبعات دارد ولی برای دیگران دردسرساز نیست؛ تبعات درونگرایی برای خودت این است که اگرچه از منزوی بودنت رنج میبری، اما تفکرت در انزوا در مورد یک امر تو را عاقبتاندیشتر میکند.”
برای اینکه مطلب برای روشن شود مثال زد. گفت:” یکی از دوستانش که آدمی برونگرا بود عاشقِ دختری شده بود. از آنجا که ترک عادت موجب مرض است و درون یا برونگرایی آدم چندان دستِ خودش نیست (دو جملهی قبل را خودم اضافه کردم) سریع عشقش را ابراز کرده بود و هم خودش، هم آن دختر و هم خانوادهها را درگیر مسئله کرده بود و رابطه آن دختر و پسر پیش رفته بود و ناگهان آن پسر از کاری که کرده بود ظاهراً پشیمان و نسبت به آن دختر سرد شده بود و درنتیجه مشکلات بسیار زیادی برای همهی آن جماعت درگیر پیش آمده بود.” ادامه داد: “حال اگر آن پسر درونگراتر بود، صبر میکرد، فکر میکرد، شاید قبل از آنکه آن رابطه را پیش ببرد پشیمان شده بود. آن موقع اگرچه خودش حسِ بدی پیدا کرده بود، اما این حسِ بد برایش فقط یک تجربه میشد که او را در اتفاقات بعدی مشابه عمیقتر میکرد، اما حال که او برونگرا بود، فقط یک حس بد ایجاد نشد، بلکه زندگی دو خانواده و چندین آدم تحت الشعاع قرار گرفت.”
از زبان خودم حرف سپهر بگویم: در مجموع اگرچه درونگرایی عارضه دارد و عارضهاش درد است، اما در برخی موارد برونگرایی عارضهاش سنگینتر است و آن ایجاد خسارت است؛ خسارت عاطفی، آبروئی، مالی و … به تعداد زیادی از افراد.
و از آن موقع حرفش آویزهی گوشم شد. درست است که من تغییر کردهام، اما بعضی از عادات آدم ظاهراً خیلی سخت عوض میشوند. اگرچه الان من از یک موجودِ گوشهگیری که در اکثر مواقع در اتاقش تنها مطالعه می کرد- به اختیار یا به اجبار- کمی فاصله گرفته ام؛ گهگاهی مطلبِ طنز می‌نویسم، گهگاهی در جمع سخنی میگویم، اما انگار در درونم کسی به من میگوید آرامش و خوشبختی من در همان تنها و ساکت بودن است؛ حتی اگر ازدواج کرده باشم شاید نباید این ازدواج با کسی باشد که بیش از یک حدود مشخصی از من انتظار اجتماعیتر شدن داشته باشد. حرف سپهر بعد از یک ماه هنوز در ذهنم چرخ میزند که “اگرچه درونگرا بودن بدیهای زیادی دارد، اما عارضهاش (کمتر است و آن) عاقبتاندیشی است.”
پ.ن. توضیح در مورد عکس شاخص: خواستم عکسی برای درونگرایی در آرشیوم پیدا کنم. فایل عکسهای سال ۹۷ را باز کردم و با یک نگاه مختصر چشمم افتاد به این. با خود گفتم خودِ خودِ چیزی است که دنبالش بودم. بقیه اردکها در حال سروصدا کردن و شنا بودند و این یکی نوکش را لای پرهای خود کرده بود و تنها نشسته بود.
